Het komt in vlagen, nietwaar? De ellende in het leven, bedoel ik;
Koud rotweer, lekke banden, stukgaande lampen, een te lege ijskast, 5,5 uur lang downtime op mijn internetlijn, de zoveelste slimme Nederlander die gelijk had geliquideerd, ziekte, en nog maar 1 koortsverlagende pijnstiller te vinden in mijn EHBO-doosje. Welja, daar hebben we weer zo’n zinloos organisme, zo’n bloody virus, met koorts, sinds gisterenavond. Elk stuk lichaam dat een ander deel aanraakt was ineens storend, pijnlijk of te heet. Zelfs mijn knieën konden geen millimeter van elkaar verdragen, op mijn zij liggend. Al ijlende over Beverly en die jongedame met haar per ongeluk ontblote onder-rug bij de UvA gisteren, was het zoeken naar de minst pijnlijke lighouding een onmogelijke opgave geworden. Later in de nacht was ineens alles te koud (nu nog trouwens), maar was dat t-shirt om mijn hals weer teveel, en het luchtplekje onder de deken bij mijn nek gevaarlijk. Enfin, als het een parainfluenza-variant is, dan is dat natuurlijk slim en mooi, want dan zit ik alvast vol met anti-bodies voor de H5N1 rage. Het is derhalve ook gewoon weer mijn redding, dat ik nu overal pijn voel, mijn ogen prikken, en alles vies, te hard, te koud of te vermoeiend is.

Misschien moet ik vaker mediteren? Of elke dag een paar kilometer gaan rennen?