Zoals velen van mij weten onderga ik mijn tijd thuis voor een flink deel met een hoofdtelefoon op. Vooral ‘s avonds laat en ‘s nachts biedt zo’n ding uitkomst, omdat je dan gewoon het geluid lekker hard kunt horen zonder iemand tot last te zijn. Ik heb er ook een heel bijzonder lang snoer aan zitten, ideaal voor multitasking; Poepen met mijn HD 600 op, koken met mijn HD 600 op, was uitzoeken met mijn HD 600 op, het kan allemaal. Nu heb ik een leuke versterker, waar die hoofdtelefoon in geplugd zit, en op die versterker zitten hele soepele knopjes waarmee luidsprekers aan en uit gezet kunnen worden. Ook staat die versterker links naast mijn bureau (met daarop het keyboard waar ik nu op typ), en ligt er tegenwoordig veel gestapeld papier op dat bureau. De nimmer aflatende stroom aan troep die ons via de brievenbus bereikt moet ik toch ergens kwijt voordat ik die uitzoek. Goed, gisteren zit ik om 4 uur ‘s nachts lekker te genieten van wakkere muziek op mijn hoofdtelefoon, zet het nog effe wat harder bij een leuke plaat enzo, soms wil ik het laag even voelen trillen weetjewel. Ineens denk ik: “Verrek, apart galmpje zit er op deze plaat”, even later denk ik “wow, wat klinkt deze Sennheiser toch formidabel, dat laag voel ik gewoon all over the place!” Blijkt de stapel papier al een hele tijd geleden de LUID-sprekers erbij aan te hebben geklikt.
Ja lach maar.
Nu denkt iedereen om mij heen dat ik door was gedraaid vannacht, of een pilletje teveel op had, aso-style. Kenners weten dat mijn HD-600 hoofdtelefoon vrij veel power nodig heeft, dus dat ik hier echt even de hele buurt bij elkaar getetterd moet hebben. Valt me nog mee dat ik er niet door buren op ben aangesproken vandaag. “Gaat alles wel goed met u meneer?” (meneer? meneer? wilt u dat nooit meer zeggen, ik wil nooit een ‘meneer’ gevonden worden, thank you very much)
Nou, nu u het zo zegt, zo goed gaat het eigenlijk niet; De huid rond mijn ogen, die droogt uit met dit kutweer, raakt helemaal ontstoken als ik er niet vanaf blijf. Maar omdat het non-stop geneest blijft het ook kriebelen, dus voor je het doorhebt wrijf je alweer de boel kapot en rood. Een vervelende vicieuze cirkel die pas stopt als het buiten warmer wordt en ik die klote-verwarming niet meer de hele tijd aan hoef te hebben. Mijn buren stoken ook te hard. Daardoor is de lucht zelfs bij mij nog te droog. Ik moet weer eens wat vaker gaan zwemmen, dat helpt bij mij altijd. Hoewel je in die chloor-meuk ook weer allerlei besmettelijke huidschimmels en ziektes oppikt van nog veel ongezonder dan ik levende stedelingen. Had ik maar een eigen heldere zwemrivier. Had Bill Gates maar eens een rare bui en betaalde hij mij maar eens zomaar even een paar duzend zachte dollars uit zijn “dunno what to do with it” potje. Als dank voor het aanhoudend willen manipuleren van zijn operating systems of zo. Wat een saaie pieten zijn dat eigenlijk altijd hè, daar aan de zogenaamde top? Die lieden met miljarden never know how to party. Als ik dat geld had zou ik daar veel vaker wat onverwachts mee uithalen. Geld van de Eiffeltoren strooien, een poosje iedere volgende honderdste software-registratie belonen met 10000 euro. Liefdadigheid combineren met wat grappen en grollen. Kom, doe eens gek, vier het feit dat je leeft, dat je met mensen en emoties te maken hebt! Maar nee. De welvarende mens is saai, zit vast, is bang, kapotgemaakt, en dient wel te allen tijde serieus genomen te worden natuurlijk. Of nee, het zou zogenaamd ‘niet professioneel’ zijn, dergelijk gedrag zou geen goede reclame zijn. Laat me niet lachen. Betere reclame kun je niet maken; Iets positiefs doen met het geld wat je over hebt.