Hoe meer ik werk voor geld, hoe meer ik erachter kom dat je het allemaal weer mag inleveren en te weinig tijd hebt ervan te genieten. Ik begrijp die uitkeringstrekkers wel. Zelf ook een poos van geproefd. Zelfs als het werk relatief vermakelijk is, dan nog is het niet hoeven werken eigenlijk veel aantrekkelijker in dit land. Lekker huursubsidie vangen, alles laten kwijtschelden, geen grote verantwoording dragen voor gebakken lucht, alle tijd voor jezelf (en vriend(inn)en), alle tijd om uitgebreid uit te vinden bij welke supermarkt welk merkartikel het minst kost, geen zorgen, geen opdrachten waarbij je afhankelijk bent van anderen, geen stress van overspannen collega’s, geen gedoe om loonsverhogingen die maar niet op je rekening verschijnen, geen op-het-matje geroep voor totaal irrelevante dingen als e-mailtjes hier of daar, geen gezeur aan je kop van mensen waar je je alleen maar mee bemoeit omdat ze ergens werken waar jij ook werkt.
Geld verdienen is – merk ik – voor mij niet het doel, maar slechts een middel om in deze bizarre maatschappij te overleven, om een beetje mee te kunnen komen met de mensen die ik graag help, om te kunnen doen wat ik graag wil doen en om m’n tijd een beetje plezierig te kunnen doorbrengen, zo kort als die op aarde is. Maar werk? Werk is voor losers die graag voor niks leven, dat is althans hoe de boodschap in deze maatschappij op mij overkomt.
Volgens velen is “gemotiveerd personeel” namelijk een contradictio in terminis, en zijn er niet echt mensen die werk willen vinden. Volgens mij is dat onzin. Waar men hiermee vaak op doelt zou hooguit kunnen gelden voor bepaalde soorten werk, en voor de duur van het werk. Ik pleit bijvoorbeeld al heel lang voor een verplicht kortere werkweek, en dan voor iedereen. Zijn er weinig banen? Dan is de oplossing simpel:
Minder uur werken per dag/week/maand, meer mensen die hun werk nog vol kunnen houden, meer rust-tijd en meer luiertijd, meer vrije tijd, meer plezier in het leven en dus beter verricht werk, een gezondere werkvloer, een gezondere economie, meer tijd voor zelfontplooïing, beschaafdere mensen, kortom: een betere wereld.
Maar dat is in deze tijd van verlichting en “wederopbouw” natuurlijk vloeken in de kerk. Gemotiveerd werken, je werk leuk vinden, lachen op de werkvloer, korter werken maar wel leuker, iedereen aan het werk, welvaart alom en geen tekorten? Achterhaalde denkbeelden. Dat er nog steeds duizenden mensen zijn die dat menen, die nog met plezier werken, daar gaat wel wat aan gebeuren, let maar op! Onder het nieuwe calvinisme zult ge weer in het zweet uws aanschijns uw brood verdienen. Lacht ge dan nog? Dan verlengen we de werktijd gewoon, men mag nu zomaar 12 uur per dag werken, 60 uur per week structureel, weg met dat gewauwel dat het slecht voor de mens zou zijn, werken zult ge, kromme ruggen willen we zien! Wat? U vindt uw werk nog steeds leuk? Dan schaffen we dat af. En dat kost weer meer vanwege de uitkering die u als beroepsuitvreter meent te moeten opstrijken, dus bezuinigen we dat weg. Tijd voor de werkverschaffing, we zullen wel eens zien wie er dan lacht, ha!
Ondertussen laat ik ze fijn een poepie ruiken. In naam der koningin.