In mijn schooltijd lieten de meisjes zich altijd ‘voor de zekerheid’ naar huis escorteren door één van de jongens. Dat hoefde verder niets te betekenen (ook al rolden er soms verliefdheden uit), maar het werkte wel tegen dit soort gebeurtenissen. Wij, de jongens van de klas of op het feestje, vonden dat heel normaal en we fietsten of liepen als het moest rustig een paar kilometer om, voor het veilig escorteren van de jongedame in questie. Ze vroegen het ook gewoon:
“Wil jij mij straks even naar huis brengen?” en wij zagen dat allemaal als gezond veiligheidsmotief, dus “no problem!” Als het dan 1 van de mooiste meisjes was, werd er gelachen en jaloers gedaan als je dichtbij haar woonde, want dan was jij meestal ‘het haasje’…
Ik wil niet oud klinken, maar zo gaat het tegenwoordig kennelijk niet meer. Er kan maar 1 iemand naar die ipod luisteren natuurlijk, en er wordt teveel vertrouwd op de macht van dat mobieltje. Jongens zijn nu allemaal eng en gevaarlijk, en meisjes moeten allemaal sterk, bitchy en zelfstandig zijn. Het gekke is: Waren die meisjes uit mijn schooltijd niet veel sterker en machtiger dan die van nu (gemiddeld dan), juist vanwege hun vanzelfsprekende vrouwelijkheid? Om meer gevallen Annick te voorkomen zou ik willen adviseren:
Meiden, durf het gewoon te vragen! Er zijn heus jongens die je niks doen en rustig thuis brengen (zonder een beloning in natura te verwachten). Je weet ze zelf wel uit te kiezen.

Iemand de overeenkomst gezien met Twin Peaks en de zaak Laura Palmer? Waar de hele serie op was gestoeld. David Lynch en Angelo Badalamenti hebben in hun muziek bij de serie (en film) de kracht achter de teneur van zo’n gebeurtenis treffend omvat, vond ik altijd.. Zal je dochter of vriendin maar zijn. Zag er uit als een spannende meid! Bij deze vervloek ik de dader.
Vol walging verblijf ik.