Liars when they speak the truth are not believed. (Aristoteles – 384-322 BC)

Of, zoals Geert het zei:

“Voorzitter. Ik dank de bewindslieden voor hun antwoorden, maar het was allemaal ver onder de maat. Het kabinet praat veel, produceert veel papieren plannen en doet in de praktijk helaas bitter weinig. De grenzen blijven open voor niet-westerse allochtonen, de radicale moskeeën zijn niet gesloten, de radicale imams zijn niet uitgezet, de 150 radicalen die vrij op straat rondlopen zijn niet gearresteerd, radicale internetsites zijn niet of nauwelijks uit de lucht gehaald, en de straatterreur wordt niet daadkrachtig aangepakt. Een hele dikke onvoldoende voor dit kabinet en deze bewindslieden! Dat de heer Van Aartsen toch tevreden is met deze dooie mussen van het kabinet, is eigenlijk alleen te verklaren uit het feit dat hij zich in het novemberdebat politiek enigszins in de nesten heeft gewerkt door de heer Remkes min of meer de wacht aan te zeggen en onder curatele te stellen, en dat vandaag niet durft waar te maken en schielijk als quasi-tevreden mens de aftocht moet blazen.”

Haha, hoe erg is die kerel eigenlijk? Ondanks dat men hem op alle mogelijke manieren tracht zwart te maken, weet ‘ie namelijk een beetje waar ‘ie het over heeft, als voormalig lid van het comité democratie en mensenrechten Iran. Een ervaring in het zuiden van Sinaï maakte ooit diepe indruk op de toen achttienjarige Wilders; “Mubarak kwam langs, met allemaal volgauto’s. Ik zag hoe de Egyptenaren wegkropen, niet meer durfden te praten. Het was ongelooflijk, wat een effect.” Wilders kwam bij mensen thuis, en op zijn latere reizen raakte hij in contact met schrijvers, met de intelligentia. Interessante, maar ook ergerlijke gesprekken, waarin ze hem vertelden over de onderdrukking door hun regimes. “De kiem voor mijn standpunt over de politieke islam ligt daar. Het eerste jaar in de Kamer heb ik alleen maar vragen gesteld over de mensenrechten in die landen.”