Goed, ik kan het erger treffen, als ik soms de stedelijke verhalen hoor, maar een paar buren van me zijn toch allesbehalve prettig.
Onder mij woont een soort Ron Jeremy zonder snor, zwart net te lang haar met een staartje, een o-benige Amsterdamse zigeuner. Volgens mij klopt er iets niet aan het geld dat ‘ie schijnbaar heeft, want hij is ergens in de 40, maar gedraagt zich alsof ‘ie al met pensioen is. Zijn hobby’s zijn timmeren, boren en zagen. Onbegrijpelijk hoeveel sommige mensen in hun muren en plafonds kunnen rammen, alsof hij iedere maand besluit zijn hele huis te verbouwen, zo klinkt het in ieder geval. En dan nodigt ‘ie vaak een vriend uit die gezellig mee komt timmeren. Niets zo erg als een dubbele klopgeest, beiden onritmisch en onregelmatig, met harde operamuziek erdoorheen, echt a nightmare come true. Want dat is nog wel het ergste, dat hij sinds kort een enorme DVD-installatie in zijn woonkamer heeft staan. Nu vind ik zijn muziekkeuze niet eens zo slecht (meestal filmmuziek, klassiek, soul, Willy Alberti — jeweetwel, de vader van), maar het feit dat ik weet hoe zijn muziekverzameling er uit ziet.. eeh.. hoe aso is dat? Dit terwijl ‘ie volgens mij meestal alleen thuis is, en mijn vloerbedekking de meest geluiddempende is die er bestond toen ik die hier liet leggen. Eigenlijk wel logisch, door al dat timmeren is meneer natuurlijk een beetje doof geworden.
Ik zit hier -kortom- gevangen tussen gesettelde “ik woon in de Jordaan en ga hier nooit meer weg” lieden, en het was bijv. veel leuker geweest als mijn buurvrouw gewoon heel toevallig Hannah heette, dat we dan eindeloos met een foute kinky knipoog “heeft u een kopje ‘suiker’ voor me?” tot uitvoering konden brengen.
Enfin, gelukkig kunnen we altijd nog dromen, bijv. van die villa ergens uit de wind op Jersey of zo…