Net als dat er een zwangerschapsverlof bestaat, zou er eigenlijk ook een soort liefdesverlof moeten bestaan. Zodra het er op lijkt dat twee individuen voor elkaar gemaakt zouden kunnen zijn, moeten ze vrij krijgen en een periode niet hoeven voldoen aan alle normale plichten, zodat ze hun verliefdheid kunnen uitdiepen tot maximale geluksdiepte en kans van slagen. Dan mogen ze even egoïstisch leven, hoeven ze met niets en niemand rekening te houden, want ze worden verliefd. Laat die twee nu maar even, ze zijn verliefd. Geef die twee even de kans om tot elkaar te komen. Geef de ontluikende liefde de kans om gevonden te worden.
Wij zouden in die omstandigheid de wereld de wereld moeten mogen laten, en alle claims van derden een maand op moeten mogen schuiven. Een “krijg toch allemaal de kolere, love first” periode in moeten kunnen lassen. Zoiets bestaat (uiteraard) al eeuwen bij echte Indianen-stammen, maar wij hebben het afgeleerd. Wij moeten verliefd zijn of worden terwijl we gewoon door moeten ploeteren, vergeten gedwongen dat we eigenlijk aan niets anders kunnen denken dan aan het zien van de ander, verpesten en verdringen de kans op een succesvol verloop van het ontstaan van de perfecte volledige verliefdheid.

Uiteraard schrijf ik dit met twijfelachtige motieven, want ik verkeer zelf in een status die een liefdesverlof zou kunnen verantwoorden. Je gelooft het niet, maar amper een dag nadat ik besluit om het concept relaties aan de wilgen te hangen, het fenomeen liefde in het vriesvak te stoppen en een dikke “fuck it!” vinger aan de voortplantingsdrang te geven, kom ik een jongedame tegen die alles weer openbreekt. De sublimatie van perfecte omstandigheden, waar een mysterieuze kracht mij naartoe heeft gestuurd in precies het juiste uur, op die ene hete dag, in een overbevolkte stad als Amsterdam. Daar was ze dan, en daar stond je dan met je keiharde voornemens. Allemaal in één keer door de plee ermee. Alsof een higher power me zei: In your face, fool! Take that!
Een totaalpakket zo bijzonder en mooi dat ik het in mijn dromen niet had kunnen verzinnen. Ze heeft het allemaal, en ze overtreft alle voorgaande buitenaards aantrekkelijke combinaties. Als onze verboden ogen elkaar ontmoeten, bij iedere interactie van dichtbij, is het alsof aan beide kanten sleutels eindelijk het passende slot hebben gevonden, en gefixeerd door de stiekeme schittering in haar ogen onderga ik de bijna ondraaglijke verlamming die men verliefdheid noemt.
Holy mother of the force, wat zijn die ogen mooi, hoor ik mezelf denken als ik wat nietszeggende woorden met haar wissel. Het is opvallend hoe twee individuen elkaar helemaal kunnen begrijpen zonder elkaar te kunnen kennen. Vast zo’n verstopte dimensie aan het roer, die waar we te weinig van weten. Toen ik van haar wegliep en de onderlinge afstand groter werd, bij ons tweede afscheid, voegde ze er een extra duidelijke “Tot ziens!” aan toe. Ik reageerde met “ja doei” of iets ongehoord suffigs als dat, want ik wist onbewust dat ik even later dood zou gaan van verlangen naar die lach, bij haar wilde zijn, met haar wilde zijn, weg zou willen zinken in het blauw van haar ogen. Daarbij wensend dat ze alleen van mij is, dus of al haar mogelijk bestaande mannelijke vrienden bij deze even willen exploderen, ja? Wat een uitvinding, dat verlangen naar dingen die me misschien ooit walgelijk veel pijn kunnen doen of ontzettend gelukkig kunnen maken. En of ook de rest ons met rust wil laten tijdens ons verliefdheidsverlof.
“Hey you two: Get a room!”