Hoezo “onze”? Als het mijn jongens waren dan mochten ze niet naar Afghanistan of Irak. Zo hypocriet ook, als er eens 1 van ‘onze jongens’ ‘om het leven‘ komt, dan is het “waarom hebben jullie onze jongens daar naartoe gestuurd?” en “had het wel zin om onze jongens daar te laten zijn?” bla bla bla. Kalf put, pot ketel, etc. Je kunt gewoon Nee zeggen hoor, het is een keuze. Vechten voor gefingeerde oplossingen, voor de ideetjes van een paar regenten die het niet met elkaar eens zijn, voor het behoud van overproductie, overconsumptie, luxe en weelde hier, en ellende en misère daar. (Zo lang het maar niet in eigen tuin is, want hier moet voor elke verdwaalde kogel in een achtertuin een stille tocht gehouden worden.) Zelf lekker gereden worden door eersteklas chauffeurs, en dan ‘onze jongens’ slecht afgewogen bevelen laten opvolgen. Die daarmee de kans lopen ‘om het leven’ te komen. Amehoela, laten ze voor zichzelf spreken; Niet dat ik jongens heb, maar mijn jongens zouden er niet in stinken, die zouden niet gaan.