Leuk, hier in mijn Lindenstraat in de Amsterdamse Jordaan was net de stroom uitgevallen. Het schijnt dat iemand bij de opengebroken straat hier om de hoek per abuis een kabel stuk heeft getrokken. De laatste keer zonder 220 duurde 20 minuten ergens in juli 1999, verder zijn we hier van stroomuitvallen verschoond gebleven, zelfs de beruchte avondlange downtime van half Amsterdam leverde in mijn straat slechts een hele korte tik op. Vooral cool om te zien dat mijn homebased ‘serverpark’ in de lucht bleef, en dat de power-backup hier keurig werkt. Vervelend is dat die APC UPS zo blijft piepen de hele tijd, ik moet toch even uitzoeken hoe ik die piep uit krijg, want stel dat je een uur zonder stroom zit, dan ga je echt met kussens die UPS bedekken om maar van die pokke-herrie af te komen.
Opvallend is hoe vlug mensen elkaar op straat ‘vinden’ bij zoiets ‘rampzaligs’ als een stroomuitval. Is de stroom bij jou ook weg? Oh ja, verrek, we zijn allemaal hulpeloze mensen met dezelfde electra-wensen. Voor warm water zijn we hier trouwens ook afhankelijk van electriciteit, ontdekte ik, nadat ik slim dacht te gaan afwassen nu er verder toch niets anders te doen was  Gereguleerde warmwater-ketels doen helemaal niets meer zonder stroom, blijkt. Met mijn wireless notebook (geweldige uitvinding!) kon ik nog zien dat de googlebot crawler precies tijdens de uitval mijn servers aan het afstropen was. Phew, lucky me  Toch heeft het altijd iets van “jammer” zodra de stroom weer terugkomt, ergens hoop ik op zulke momenten namelijk meestal dat de hele wereld eens een week zonder komt te zitten, dan komen de ware survivors aan de oppervlakte, en daar zou ik er zonder twijfel 1 van zijn. Ik kom volgens mij pas goed tot mijn recht als de nood extreem hoog is, als er grenzen overschreden moeten worden, als de routine geen doorgang meer kan vinden, als er inventiviteit nodig is om dingen gedaan te krijgen, als iedereen doordraait en de weg kwijt is, als een sukkel op de verkeerde knop heeft gedrukt…