Herinner je je nog dat de 1 en 5 cent muntstukken, en het biljet van 100, geldige betaalmiddellen waren in de supermarkt? Dat je rente kreeg op alles wat je aan de bank leende? Dat je geen dure pas nodig had om ergens te kunnen afrekenen? Dat je geen paspoort nodig had om op straat te mogen lopen? Dat ons leger en de marine ons land en onze burgers ‘beschermden’, en er geen wapens van ze werden gestolen?

En ben jij, net als ik, als kind opgegroeid in de 70-er, 60-er of 50-er jaren, dan is het, terugkijkend, onvoorstelbaar, dat je zo lang hebt kunnen overleven!
Want als kind zaten we in de auto zonder gordel en zonder airbags. Onze bedjes waren geschilderd in prachtige kleuren met verf vol lood en cadmium. De medicijnflesjes uit de apotheek konden we gewoon openkrijgen, net als overigens de fles met bleekmiddel. Deuren en ramen bedreigden continue onze vingertjes. We dronken water met de mond aan de kraan, in plaats van uit een fles. Op de fiets hadden we nooit een helm op. We bouwden zeepkisten en kwamen er pas op de eerste rit, bergafwaarts, achter, dat we geen rem hadden. Na een paar ongelukjes konden we daar prima mee omgaan.

‘s Morgens gingen we naar buiten om te spelen. We bleven de hele dag weg en moesten pas thuis zijn als de straatlantaarns aangingen. Niemand wist waar we waren en we hadden geen mobiele telefoon mee. Als we spontaan bij Michael Jackson logeerden raakte hij ons wel eens aan, net zoals we wel eens aan elkaar zaten, en dat was spannend. Hij gaf ons snoep en cadeautjes, en dat vonden we heerlijk. We sneden ons, braken onze botten en tanden, en er werd niemand voor aangeklaagd. Het waren gewoon ongelukken en de enigen die schuld hadden waren we zelf. We hadden vechtpartijen en sloegen elkaar een blauw oog. Daar moesten we mee leven. Volwassenen interesseerden zich daar zelden voor. We aten koekjes, brood met dik boter, dronken Cola en suiker met thee (in plaats van thee met suiker), en zijn evengoed niet te dik geworden. We hadden geen DVD, Bittorrent, Playstation, Nintendo, X-box, Videogames, 64 TV-zenders, Surround-Sound, eigen TV, computer of Internet-chatrooms. Wat wij hadden waren VRIENDEN.
We gingen gewoon naar buiten en daar kwamen we elkaar tegen. We gingen naar hun huizen en belden aan. Of we liepen soms naar binnen zonder aan te bellen, als de achterdeur niet op slot was. Zonder vantevoren af te spreken en zonder dat onze ouders het wisten. Niemand bracht ons en niemand haalde ons weer op. Hoe was het mogelijk?

We bouwden hutjes en bedachten zelf spelletjes. Met gras, bomen, touwtjes, stokken, knikkers en ballen. We gebruikten de dijk als glijbaan, of vielen hangend aan een vlieger in de sloot. We speelden met mieren of wurmen, aten ze soms zelfs op, en toch leefden ze niet voor altijd in onze magen verder. Met de stokken prikten we elkaar bijna nooit in de ogen. Als we vuurtjes hadden gestookt in een oude bunker, dan gingen er geen rook-alarmen af, en waren we soms een dagje ziek van de rook. En het grote zwembad was niet ineens te ondiep geworden voor een hoge duikplank.

Met voetballen op straat mocht je alleen meedoen als je goed genoeg was. Als je niet goed genoeg was, moest je met teleurstellingen om leren gaan. Sommige kinderen waren niet zo goed op school als anderen. Ze haalden onvoldoendes en bleven zitten. Dat leidde niet tot emotionele ouderavonden of tot veranderde prestatienormen (HAVO van toen was gelijk aan het VWO van nu, zo ongeveer). En soms hadden onze daden consequenties. Dat was logisch en daar kon niemand zich voor verstoppen. Als iemand van ons iets verbodens had gedaan, was het normaal, dat ouders je er niet uit haalden. Integendeel, ze waren het met de politie eens!

Onze generatie heeft zo een veelheid aan probleemoplossers en uitvinders, die bereid zijn risico’s te nemen, voortgebracht. We hadden vrijheid, we verzaakten, we hadden succes en namen verantwoording. En we konden er gewoon mee omgaan…

Ben je ook zo blij dat je er toen bij was?

(met dank aan Jack uit Venlo for some inspiration)