Op 1 van mijn vorige werkplekken schreef Roos in het logboek
“Björn; Geen mandarijntjes meer kopen! Het is er totaal niet meer de tijd voor, dus ze zijn niet lekker.”
Björn stopte braaf met mandarijntjes kopen. Roos is echter een actrice, dus ik nam haar woord met een korrel zout, en in tegenstelling tot al mijn verwachtingen derhalve smaken de mandarijntjes die ik heden bij Albert Heijn gekocht heb werkelijk subliem! Net als trouwens die bio-trostomaten van AH. Dus Roos: Face it, this is 2008, er is geen tijd meer die garandeert dat mandarijntjes lekker zijn of niet. Het is maar goed dat ik daar niet meer werk, anders zou Roos mij nu in elkaar slaan.

Iets geheel anders: Ik moet eens ophouden met het mezelf opleggen van deadlines. Met uit het niets beloven van dingen die ik helemaal niet hoef te doen binnen een bepaald tijdsbestek. Ik heb heel sterk de neiging om mensen (vaak ongevraagd) te vertellen “Dat doe ik komend weekend wel even.” of “Daar zal ik morgenavond eens mee bezig gaan.” of “Over een week of twee heb ik dat wel af.” Niet dus. En dat maakt het voor mezelf alleen maar lastiger, want als ik die limiet niet eens zou hebben genoemd, dan zou ik me nadien ook niet hoeven te excuseren dat ik een/de beloofde datum niet haal. Bovendien geeft het mensen de indruk dat ik altijd tijd over heb of zo, terwijl het tegendeel waar is. Ik begrijp nog steeds niet hoe volwassen mensen dat allemaal volhouden; een gezin, verenigingen, hobby’s, sportclubs, teevee kijken, fulltime banen ver van hun woonplaats vandaan, huis, gebit en vervoermiddel schoonmaken en onderhouden, belasting-shit afhandelen, rekeningen op tijd betalen, abonnementen tijdig opzeggen, vriendschappen onderhouden (on- & offline), brieven en e-mails beantwoorden, kaartjes sturen om mensen te bedanken voor dingen, postzegels kopen in binnenkort niet meer bestaande postkantoren, de juiste boodschappen doen, zorgen dat er wc-papier is, koken, eigen bedrijfjes met vrienden in stand houden en/of opzetten, foto’s bewerken, etaleren en inplakken, computers opruimen, om- en verbouwen. Het is werkelijk ongelooflijk dat het ze allemaal maar lukt. Ik word vaak al moe van de gedachte aan wat er allemaal moet gebeuren, en ga dan uit protest post crastinum diem carpen.