Bekeek gisteren deze aflevering van Zembla, over “coma-zuipen”.
Mijn ouders hadden het wat dat betreft maar makkelijk, want ik was als teenager tegen alcohol, drugs en rook. Samen met een selecte groep vriend(inn)en. (Waaronder overigens ook neef Hens, die toevallig geluidsmixage gedaan heeft voor genoemde aflevering van zembla.) Ik vond het maar stom en onbegrijpelijk gedoe, om de controle over jezelf bewust onzeker te gaan maken, om die bewust te verzwakken. Er waren al genoeg onzekerheden, en dronken zijn, gedrogeerd zijn, maakte die in mijn ogen alleen maar erger. Ik wilde altijd op mijn hoede zijn voor die gesjeesde planeet vol rare mensen. Bij nader inzien geen onterechte conclusie van een onbevangen stel hersenen. Drinken als teenager, of als zwangere vrouw, het blijkt allemaal rampzalig slecht te zijn voor de ontwikkeling van hersenen. Dus, u begrijpt, ik ben inderdaad blij en trots dat ik vroeger liever (ten onrechte) saai gevonden wilde worden dan dat ik meedeed met de waanzin van de grote groep. Zoals met alles was ik mijn tijd ook ver vóór, want jaren later ontstond de straight-edge beweging die dezelfde standpunten had als ik toen.
Ik drink trouwens nog steeds heel weinig. Gemiddeld vier keer per jaar een flesje Hoegaarden witbier, en misschien een paar glaasjes witte wijn. Dat zijn de enigen die ik nog een beetje kan pruimen. Maar misschien stop ik daar ook helemaal mee, want ik merk de negatieve effecten ervan op mijn gestel gewoon nog dagen, soms weken, daarna.
Nederlandse jongeren schijnen aan de top te staan van Europa, met hun alcohol-consumptie. Snap er niets van, eerlijk gezegd. Hoe kort verwachten ze te zullen leven? Hoeveel ‘ellende’ menen ze te moeten wegdrinken? Ze hebben de beschikking over briljant entertainment, de sublimatie van vele tientallen jaren aan menselijke voorkeuren die tot uiting komen in media, winkelstraten en op internet. Maar dat vinden ze niet leuk, spannend en/of lekker genoeg? Stel verwende nesten!