15 september 2002
Oh dear, half september already, waar is de tijd gebleven dat ik nog tijd had? Zoals u weet wonen en leven mijn ouders tegenwoordig beiden in Frankrijk. Mijn pa woont in de Gard (30 op de nummerborden van auto’s in Frankrijk), maar hij woont hoog, dus bij hem was er geen overstromingsgevaar. Toch wil ik u zijn email met een verslag van dit nieuws niet onthouden.

Een jaar of drie geleden schreef ik in een email:
Soms begrijp ik niet hoe mensen kunnen leven in dezelfde stad als de mensen met wie ze unresolved issues hebben lopen. Lopende zaken die niet netjes zijn afgerond. Dat ze willen leven in een stad waar ze mij ieder moment kunnen tegenkomen, in een restaurant, in een winkel, op een feestje, terwijl ze dondersgoed weten dat we nog heel veel te bespreken hebben. Hoe kun je doorgaan in een stad waarvan je weet dat ik daar ook woon? Ik zou het niet willen en niet kunnen.
Inmiddels heb ik echter ZELF meerdere skeletten van onopgeloste problemen veroorzaakt, en wegens omstandigheden geen tijd of mogelijkheden gehad om dingen netter of beter achter te laten dan dit. Er dwalen nu dus enge zombies van unresolved issues in mijn stad rond, die maken dat ik steeds meer kans loop iemand tegen te komen die ik liever niet wil tegenkomen, mensen met wie het ongemakkelijk lullen zal zijn. En dit past zo vreselijk NIET bij mij. Meestal zorg ik ervoor dat ik netjes eindig, dat ik een probleem overwin, volledig afrond en uitpraat, dat ik me vrij voel overal waar ik leef, that my conscious is clear, overal waar ik boodschappen doe, overal waar ik fiets.
Als grote hoofdoorzaak, als bron van dergelijke unresolved issues, moet ik toch ‘werken voor geld’ aanwijzen. Alles is terug te voeren op het feit dat de maatschappij mij gedwongen heeft dingen te gaan doen die ik eigenlijk niet wilde doen, omdat het ‘moest’. Dit heeft zich doorgedrukt tot diep in mijn privéleven, zelfs potentieel zeer succesvolle relaties en vriendschappen heb IK laten mislukken zonder dat ik dat normaalgesproken zou hebben laten gebeuren. Ik hoor u zeggen; Je leert van je fouten, Juul! Tuurlijk, maar dat neemt niet weg dat die fouten nu mijn woonplaats, het hele land eigenlijk, hebben besmet met mensen die mij ten onrechte maar raar zullen vinden, mensen die negatief over mij denken, die denken dat ik zus en zo ben, terwijl ik verre van zus of zo ben. En erger nog; Terwijl het niet mijn schuld is!
Deze schoenmaker had beter bij zijn fucking leest kunnen blijven.
Uit nostalgie daarom een paar stokoude webpages tot leven gebracht; Het grote InFerNo interview, en de laatste homepage van mijn oude lokale radio succes.