Als ik zo eens mijn leven tot nu toe overzie (dat zijn toch al aardig wat jaartjes, oom jult dan was iedere DJ of presentator/presentatrice waar ik graag naar luisterde een egotripper, althans in de betekenis die de laatste tijd vaak aan “egotripper” gegeven wordt, her en der op internet.

De persoon die in zijn/haar eentje tegen de luisteraar staat (of zit) te kwebbelen kan juist allesbehalve ego trippen, omdat die zich een luisteraar voor moet stellen om in het spreekwoordelijke niets enigszins coherente taal uit te kunnen kramen. Ja, wat die presentator doet is juist zichzelf nietig verklaren, zijn/haar ego opzij schuiven, en zich (bloot) geven aan de potentiële luisteraar, wiens bestaan nog niet eens zeker is bij het uitbrengen van *casts hier op internet. Dus; fuck al die negatieve praatjes over egotrippende *casters. Als het echt egotrippers zouden zijn, dan zouden ze onsamenhangend voor zich uit praten. Het daarbij alleen maar over zichzelf moeten hebben, en alleen maar op moeten scheppen over zichzelf. Dat is zelden wat ik hoor. Men is meestal eerder veel te kritisch over zichzelf, zeker in Nederland heerst het motto “bescheidenheid rulez!”. Bovendien, als mensen bijzonder, excentriek of interessant genoeg zijn, dan mogen ze wat mij betreft heel veel over zichzelf blijven lullen. Hoe beter het ego kan trippen, hoe liever ik er naar luister, zelfs. Wat moeten we met een presentator/presentatrice die niet weet waar hij/zij het over moet hebben, die (dus ook) niets over zijn/haar eigen leven te melden heeft? Ik denk weinig.

Ik zie eigenlijk het probleem ook niet, aan egotripperij. Elke creatieve uiting is een egotrip, en als je ervan kunt genieten omdat je interesse hebt in de egotripper, dan is dat alleen maar mooi. Interesse tonen in je medemens is de lijm die een maatschappij bij elkaar houdt, lijkt me zo. Nou dan.