Volgens mij ben ik er een beetje achter waarom mensen zo graag post-apocalyptische films bekijken (Children of Men, The Day After Tomorrow, Mad Max, Comet, Serenity etc.), waarom ze heftig onweer en rampspoed ergens diep van binnen juist leuk vinden. Zo lang ze zelf niet bij de slachtoffers horen, zou je denken, maar zelfs dan vinden veel mensen risico lopen nog leuker dan hun huidige levens als slaven van de belastingstructuur, met werk wat ze eigenlijk niet leuk vinden om te doen. Instinctief willen ze de hele dag buiten zijn, reizend dingen doen die iets te betekenen hebben, dingen doen die levens redden, die direct ons voortbestaan beïnvloeden. Die verwende luie gemakkelijke luxe leventjes zijn natuurlijk hardstikke leuk, maar ze zeggen zo weinig, ze betekenen niks, ze zijn vervangbaar, gebakken lucht.
Neem nou zo’n Paris Hilton. Wat doet die nou waar wij als organisme iets mee kunnen, waar de mensheid wat aan heeft? De hele reden dat ze dingen doet die niet mogen is dat ze het beu is om niets voor te stellen. Ze wil eigenlijk de hele dag op een roestige motor met een groepje overlevenden door de overblijfselen van een beschaving scheuren, doen wat nodig is om te overleven, door een woud rennen, vluchten, gevaar lopen, invloed hebben. Dat is het gewoon. Ze wil eigenlijk veel liever anarchie, de hele corporale zakenwereld naar de filistijnen zien gaan, geen overheid of contrôle meer, een wereld waarin geld niets meer waard is, terug naar een natuur. (Wat daarvan over is nadat die menselijke ‘beschaving’ in is gestort.) Eerst even huilen en doorbijten, een heleboel slachtoffers, verdriet, pijn en ellende, maar daarna wil ze erbij zijn. Dat wil iedereen, stiekem. Een nieuwe wereld beginnen. Zoiets. Vermoedelijk. Anders zijn onze levens gewoon niet belangrijk of interessant genoeg. Toch willen de meesten internet er wel bij hebben. Dat is dan weer zo dubbel aan dit verlangen. Lees en hoor je overal: Internet en terug naar de natuur. Op een onbewoond eiland, maar wel met wifi. Hoe wil je dan het bestaan van computers in stand houden, met fabrieken die de juiste onderdelen blijven maken? Enerzijds een beschaving die graag wil crashen om uit die klem te kunnen komen, anderzijds een mensheid die technologisch en medisch moet (en wil) ontwikkelen (om te kunnen overleven). Interessante discrepantie. En als er wifi is, waarom dan niet ook meteen riolering en schoon drinkwater? Weldra heb je de volgende ‘beschaafde’ maatschappij die verlangt naar destructie van zichzelf.
Wij mensen zijn ook de enige levende wezens die zichzelf zullen missen als ze niet meer zouden bestaan. Ja, en misschien wat parasieten en gedenaturaliseerde huisdieren die hun bakjes voer missen, maar die hebben minder moeite om te wennen aan een planeet zonder die mens. Of niet?