Het is nu definitief zeker:
Dit land, de westerse ‘beschaving’ als geheel eigenlijk, is permanent stalker-ziek geworden. Daarmee bedoel ik dat men hier altijd primair wantrouwend is over de man die men niet kent, of die ook maar in de verte doet denken aan iets wat men ooit in een enge film heeft gezien. Iedere positieve uitlating over een vrouw is bij voorbaat verdacht. Je kunt als man niet langer op straat toevallig achter een vrouw lopen, nee, het is altijd met voorbedachte rade, je bent er altijd omdat zij daar loopt; Jij bent het gevaar, en zij loopt gevaar. Jij moet heel erg oppassen dat je geen rare geluiden maakt terwijl je achter haar loopt, en zij kijkt niet om, en heeft haar hand alvast bij de spray. Ze schrijft niet terug, ze zegt niets, ze wacht af. Angsthazerij die cupido overal dwarsboomt. Ik heb dit gewoon zien veranderen binnen de tijd dat ik leef, belachelijk eigenlijk. Gebrek aan mensenkennis en luiheid liggen eraan ten grondslag, volgens mij; Het onvermogen en de onwil het onbekende te willen of durven doorgronden. Angst voor de vreemde man. Want het zijn ook altijd ‘oudere’ mannen, die jongere vrouwen hoegenaamd stalken, nooit vrouwen die mannen stalken. Nee, vrouwen zijn onschuldig en fragile. Tuurlijk.

De meeste mensen zullen trouwens nog niet eens in staat zijn het woord “stalker” fatsoenlijk te vertalen, laat staan dat ze dus weten waar het voor gebruikt dient te worden.

En kan iemand mij een keer goed uitleggen WAT er nu zo rampzalig is aan een welgemeende hoop romantiek, ook al zou die maar van 1 kant komen? Gut gut, doet ook zo’n vreselijke pijn, een bewonderaar te hebben, ‘lastig’ gevallen te worden met liefde. Vroeger was zoiets alleen maar leuk. Nu stuurt men de politie op hem af (die dan natuurlijk niets kan doen, liefde kun je helemaal niet controleren). Was er iets in zijn blik wat ooit zei: PAS OP, LEVENSGEVAAR ? Men is echt veel te bot, kil, onverdraagzaam en ondankbaar op momenten dat de man in questie dat niet verdient. Misschien 1 op de 100000 gevallen waarbij het inderdaad gaat om een gevaarlijke engerd, maar vermoedelijk zelfs nog veel minder. Is het nu werkelijk zo dat al die stalker-zieke vrouwen liever wantrouwende saaie passieloze (in angst verkerende) afwachtende wezentjes zijn? Is dat nu echt nodig, dat we elke fatsoenlijke man maar meteen tot potentiele stalker bombarderen, dat die meiden besluiten om dan maar ongezonde rokende zich bedruipende teleurgestelde sletten te worden, omdàt wij mannen ineens allemaal vermeende stalkers zijn? Hoezo moeten we het allemaal stoer vinden als we zo jong mogelijk verpest zijn en ten onrechte wantrouwend zijn? Fuck that. Doe mij maar innocence. En dan niet de fake versie, maar die innocence die een enkeling nog van nature bezit; gezond verstand, relativeringsvermogen, verantwoordelijkheidsgevoel, levenslust, op die fiets. Dat is niet ouderwets, nee, inmiddels is dat vooruitstrevend!

De stalker-zieke is ook vaak buitengewoon opportunistisch; Zodra het haar makkelijk uitkomt maakt ze een stalker van haar bewonderaar. Bijvoorbeeld als ze in communicatie met hem niet kan winnen, of als hij dreigt gelijk te hebben, of als hij afgewezen moet worden. Dan is het de easy way out; Zelf niets durven, maar laf de omgeving inschakelen voor het opleggen van een zwijgplicht of straatverbod. Plotseling wordt iets normaals dan eng gemaakt;
Hij fietste langs in mijn straat, zie je wel dat hij mij stalked? Hij bekeek mijn film, zie je nu wel dat hij mij stalked? Hij wil me interviewen over mijn nieuwe theaterproductie, zie je wel dat hij mij stalked? Hij doet boodschappen in dezelfde supermarkt, zie je wel dat hij mij stalked?
Om nog maar te zwijgen over het ernstig misbruiken van het woord “obsessie” trouwens, ook altijd zo makkelijk;
Hij is hier al twee keer lansggeweest, hij is geobsedeerd! Hij kwam alleen om mij!
want grootheidswaan is ook altijd prominent aanwezig:
Hij kwam mij een keer iets vragen, zie je wel dat hij met mij naar bed wil!
Om de routine te doorbreken fietste hij eens een andere route naar zijn werk, maar dat wordt:
Hij fietste alweer bij mijn huis langs, zie je nu wel dat hij mij wil, dat hij helemaal geobsedeerd is van mij!?

Zelfs een kus tegen de pijn of een bedankje voor de moeite lijkt teveel gevraagd tegenwoordig; Nee, die wordt opgespaard voor de ingeschakelde chaperone, meestal de grote klootzak op de achtergrond; een baas, een broer, of een ‘vriendje’, of in het ergste geval meteen een ‘vriendelijke’ politie-agent (die in de schaamteloosheid, waarmee de stalker-zieke levenslange reputatieschade aanricht, is getrapt). Een chaperone die de vermeende stalker ook bij tijd en wijle moet komen bedreigen als het even meezit. Dat lijkt vaak de enige reden dat ze met hem ‘is’: Hij beschermt haar zo fijn tegen de door haar verzonnen stalkers. Hij is makkelijk, hij is gewoon, hij loopt mee met de meute, hij zal het wel even voor haar fixen.
Och en dan hebben we nog dat eeuwige achteraf-gezever; Schiet het slachtoffer van de stalker-zieke daar iets mee op, dacht u? Je kunt iemand met maar 1 oog echt niet vragen of ‘ie niet een keer met beide ogen kan gaan kijken. De vermeende ‘stalker’ verandert er niet door, hij kan er niks mee, niemand wordt er beter van, het bederft kortom alleen maar de sfeer en genereert een extra voedingsbodem voor de toename van stalker-zieken in onze samenleving. Van samenleven is dan alsmaar minder sprake. Waardoor alle mannen die ten onrechte voor stalker worden uitgemaakt zich bijna genoodzaakt zullen zien om zich er dan maar naar te gaan gedragen ook; A self-fulfilling prophecy dus. Want wat valt er nog te herstellen, en hoe? Als het nog geen gevaarlijke gekken waren, dan zullen ze het vanzelf wel worden als het zo doorgaat.

dat waren 3 door mij lang geleden geschreven stukjes, nu eens herschreven en gebundeld tot 1;
Opdat u elkaar maar fijn stalken moge de komende Valentijnsdag!