Pakkende titels doen het altijd goed bij google, dus

Ooit was ik door toeval (aansluitend aan vervangende dienstplicht) een poosje soort van oproepkracht vuilnisman/keukenhulp/schone-was-rondbrenger op een verpleeghuis geworden. “Medewerker Transportdienst” was het nettere woord ervoor, en later werd het zelfs “Civiele dienst” genoemd. Met heimwee denk ik terug aan de tijd dat ik dat baantje had. Het was zo zorgeloos, namelijk, en je had altijd genoeg tijd om te doen wat je wilde doen, je was eigen baas, het was fysiek werk (en dus gratis fitness) en ergens voelde je je er ook nog wel goed over. Het enige wat mij eraan stoorde was de reputatie die je ermee opbouwde, de indruk die het wekte naar buiten toe. Zelf had ik er geen enkel probleem mee (heb me zelden zo gelukkig gevoeld als met dat baantje), het was de omgeving die het verziekte. Dat het zulk “dom werk” zou zijn, dat ik aan mijn leeftijd en ‘loopbaan’ moest denken, dat er geen vooruitzicht in zat anders dan “voorman civiele dienst” te worden ofzo. Het gekke is, ik ben zelden zo creatief geweest, heb zelden zoveel voortgebracht als in die periode, zelden zoveel dingen NAAST mijn werk kunnen doen die uiteindelijk erg goed voor mijn ‘loopbaan’ uitpakten, en waar ik veel meer aan had dan studie zus en opleiding zo. Ergens wou ik dus, dat ik weer vuilnisman was in verpleeghuis Amstelhof. Ik begon te houden van de diverse luchten en de modus operandai die bij dat werk hoorden, van de verschillende zware karren met wieltjes, van de rollen plastic zakken, van de duidelijkheid en zekerheden van het dagverloop, en de makkelijke mensen daar. Veel verpleegsters waren ook een genot voor de zintuigen, trouwens.

Maar effe iets heel anders, want wat ik er leerde, was dat moslim mannen er best wel akelige denkbeelden op na houden. Door mijn werk daar kwam ik in contact met ene Ahmed, even jong als ik, van veel te hoog niveau voor het werk wat hij moest doen (net als ik), en ook hij was veel met muziek bezig dus we werden al gauw goed bevriende collega’s. Voor deze baan moesten we witte jasjes aan, blauwe broeken, en de schoenen koos je zelf. Het oordeel verbonden aan kleding was dus weg, waardoor je toch merkbaar anders met elkaar om ging dan normaalgesproken. Het werk daar kende veel lange pauzes, vooral omdat je jong was en dan gewoon heel snel klaar kon zijn met je taak (als je dat wilde), en dus heb ik lange gesprekken gevoerd met Ahmed, vaak zittend in de prachtige tuinen van de Amstelhof. Meestal gingen die gesprekken over meisjes/vrouwen, maar ook over de maatschappij in Nederland, de zin van het leven, over muziek en over die eeuwige fucking koran van hem (niet dat ‘ie die bij zich droeg ofzo, maar hij had het er steeds over).
Ahmed zat tussen twee werelden in, hij vertelde mij steeds dat hij 1 keer per week een hoertje bezocht, maar tegelijkertijd zat ‘ie altijd te kankeren op de losgeslagen sexualiteit van die onbegrijpelijke mooie vrouwen hier. Ik begreep die dubbelheid nooit, hoe die islam hem in zijn macht leek te hebben, maar hoe hij dan wel gehoorzaamde aan zijn animale lusten en wensen. Hoe hij zijn broer verdedigde omdat die drugs vervoerde (met de auto van Ahmed) van en naar Frankrijk en hoe hij dan vond dat je niet moest roken en drinken (wat ik niet deed, trouwens, dat schepte een band), en hoe hij vond dat je niet vrij moest denken. Hoe hij wel zijn eigen keuzes maakte, maar vond dat alle keuzes die hij maakte gehoorzaamden aan de profeet, de koran, islam of zijn afkomst. Terwijl in mijn ogen het bezoeken van hoeren toch een behoorlijke zonde gevonden moest worden door om het even welk religieus leider. Maar de man mocht alles, dacht Ahmed, en de vrouw mocht alleen maar gehoorzamen. Hij noemde haar ook “mijn hoertje”. Dat dubbele begon mij steeds meer te irriteren, want het paste niet bij de rest van hoe hij zich voordeed, en het zat het verloop van elk diepgaand gesprek danig in de weg. Hoe langer ik hem kende, hoe meer hij mij vertrouwde, en hoe vaker ik dus schrok van de ernst van de brainwash die van hem iets raars (engs) had gemaakt. Althans, in mijn ogen was het niets anders dan een brainwash. Hij luisterde vaak niet (zoals ik deed) naar zichzelf en naar zijn gut-feeling, maar naar iets wat hem was opgedragen door ZandPierlala Mohammed, of hij deed alsof dat zo was omdat dat van zijn omgeving schijnbaar verwacht werd. Ik heb het nooit zo op godsdiensten gehad, omdat ze vaak verbieden diepere levensvragen te stellen of logisch te denken. Zo schudde ik Ahmed regelmatig wakker door hem iets te vragen als “Waarom is er iets in plaats van niets?” of “Waar eindigt het heelal?” of “Wat is de zin van ons bestaan?”, en als hij dan antwoorden had, dan vroeg ik net zo lang door tot hij van een afstand naar zichzelf moest kijken. Zonder dat ik het doorhad hielp ik hem van zijn brainwash af. Wat was ik toch weer een held Wat ik namelijk van zijn islam merkte waren vooral de ontelbare dubbele moralen, en de verstopte haat vanuit zijn familie naar heel Amerika toe, die toen al bestond. Ik vond het allemaal maar hypocriet gelul, en inmiddels weet ik dat de Islam geen geloof is, maar een ideologisch systeem, gebaseerd op een fascistoïde tribale terreurmentaliteit die afstamt van de Bedouinen, een systeem dat door ZandPierlala Mohammed vervolmaakt is tot een mondiale terreurorganisatie, waarbij het enige wat de Mohammedaan interesseert is om met zijn gezwollen pik door de woestijn te banjeren waarbij hij Ontzag, Eer en Aanzien hoopt te verwerven. Ik leerde Ahmed dat het zo allemaal niet hoefde, en hij begon dat heel goed te begrijpen, want hij had in de gaten dat ik helemaal niet zo ongelukkig was, en zeker niet minder gelukkig was dan hij. Toch kon en mocht hij zijn familie en afkomst niet verloochenen. Hopeloos.
Goed, wil ik ergens naartoe hiermee? Nee, ik had gewoon zin het op te schrijven.

Jaren geleden was er een discussie over veiligheid van vrouwen op straat. Er kwam iemand met het idee om een avondklok voor vrouwen in te stellen, om te voorkomen dat er nog vrouwen zouden worden aangerand. Er kwam onmiddellijk een tegenvoorstel: het zijn niet de vrouwen die verantwoordelijk zijn voor aanranding, maar mannen. Dus laat dan die mannen maar binnenblijven. Dat ze dat in sommige landen niet hebben begrepen, is alleen maar heel schrijnend. Vrouwen verstoppen achter sluiers is alleen maar bedoeld om de jaloezie geen kans te geven, en om te voorkomen dat vrouwen door andere mannen begeerd worden. In deze optiek zouden juist de mannen moeten worden aangepakt en binnengehouden. Het omkeren van de verantwoordelijkheid is iets waar we voor moeten oppassen, volgens mij. Je trapt er zo snel in, maar die omkeringen zijn een stap terug in de beschaving, en zorgen ervoor dat de rechten van sommige groepen mensen niet worden gerespecteerd en soms zelfs ernstig worden geschonden. Of dat nu de keuzevrijheid van de vrouw is (hoe ze gekleed wil gaan) of de keuzevrijheid van het individu om niet geconfronteerd te willen worden met giftige rook…

Ja, ik moet hier nog eens wat moois uit brouwen. Zie het als een klad.