Een jaar of vijf geleden schreef ik in een email:

Soms begrijp ik niet hoe mensen kunnen leven in dezelfde stad als de mensen met wie ze unresolved issues hebben lopen. Lopende zaken die niet netjes zijn afgerond. Dat ze willen leven in een stad waar ze mij ieder moment kunnen tegenkomen, in een restaurant, in een winkel, op een feestje, terwijl ze dondersgoed weten dat we nog heel veel te bespreken hebben. Hoe kun je doorgaan in een stad waarvan je weet dat ik daar ook woon? Ik zou het niet willen en niet kunnen.

Inmiddels lijk ik echter ZELF meerdere skeletten van onopgeloste problemen te hebben veroorzaakt, en heb ik wegens omstandigheden geen tijd of mogelijkheden gehad om dingen netter of beter achter te laten dan dit. Er dwalen nu dus enge zombies van unresolved issues in mijn stad rond, die maken dat ik steeds meer kans loop iemand tegen te komen die ik liever niet wil tegenkomen, mensen met wie het ongemakkelijk lullen zal zijn. En dit past zo vreselijk NIET bij mij. Meestal zorg ik ervoor dat ik netjes eindig, dat ik een probleem overwin, volledig afrond en uitpraat, dat ik me vrij voel overal waar ik leef, that my conscious is clear, overal waar ik boodschappen doe, overal waar ik fiets.
Als grote hoofdoorzaak, als bron van dergelijke unresolved issues, moet ik toch ‘werken voor geld’ aanwijzen. Alles is terug te voeren op het feit dat de maatschappij mij gedwongen heeft dingen te gaan doen die ik eigenlijk niet wilde doen, omdat het ‘moest’. Dit heeft zich doorgedrukt tot diep in mijn privéleven, zelfs potentieel zeer succesvolle relaties en vriendschappen heb IK laten mislukken zonder dat ik dat normaalgesproken zou hebben laten gebeuren. Ik hoor u zeggen; Je leert van je fouten, Juul!
Tuurlijk, maar dat neemt niet weg dat die fouten nu mijn woonplaats, het hele land eigenlijk, hebben besmet met mensen die mij ten onrechte maar raar zullen vinden, mensen die negatief over mij denken, die denken dat ik zus en zo ben, terwijl ik verre van zus of zo ben. En erger nog; Terwijl het niet mijn schuld is (en niet eens altijd mijn fouten waren).
Deze schoenmaker had beter bij zijn fucking leest kunnen blijven. Uit nostalgie daarom een paar stokoude webpages tot leven gebracht; Het grote InFerNo interview, en de laatste homepage van mijn oude lokale radio succes.

Voortkomend uit dat vroegere gek mogen doen op de radio vinden jullie zeer binnenkort een soort van vervolg hiervan, in de vorm van te downloaden geluidsfiles, op lulligvoorme.nl (ja, echt). Er zijn te veel mensen geweest die mij te vaak vertelden dat ze uitkeken naar de keren dat ze mij weer op hun radio konden horen raaskallen. Men vond zelfs dat ik een natuurtalent was voor stand-up comedy achtige performances, maar daarmee schep ik verwachtingen die ik niet wil scheppen; Ik ga gewoon weer rustig aan beginnen met het leven achter de microfoon, en dan zien we wel wat er gaat gebeuren. Ik vond het altijd erg leuk om te doen, en aangezien ik hier online eigenlijk NOG meer vrijheid heb om te zeggen wat ik wil, kan dat nog wel eens heel erg spannend worden. Er zijn sowieso nauwelijks interessante nederlandstalige audio-logs (of hoe je dat ook wilt noemen), dus er is ook nog eens een markt voor. Het worden ogg vorbis files, geen mp3 files, want ik wil ‘t ogg formaat meteen een beetje pushen; Als je me wilt horen, dan heb je er maar voor te zorgen dat je naar ogg kunt luisteren De meesten kunnen dat trouwens al, zonder dat ze het weten. Geschiedenisles.

Oh by the way, het bovenste deel van dit berichtje is grotendeels een copy-paste van iets wat ik op 15 september 2002 al schreef, maar het is meer dan ooit weer actueel, dus ik heb het even in de re-run gegooid…