Een jaar of vijf geleden schreef ik in een email:Soms begrijp ik niet hoe mensen kunnen leven in dezelfde stad als de mensen met wie ze unresolved issues hebben lopen. Lopende zaken die niet netjes zijn afgerond. Dat ze willen leven in een stad waar ze mij ieder moment kunnen tegenkomen, in een restaurant, in een winkel, op een feestje, terwijl ze dondersgoed weten dat we nog heel veel te bespreken hebben. Hoe kun je doorgaan in een stad waarvan je weet dat ik daar ook woon? Ik zou het niet willen en niet kunnen.Inmiddels lijk ik echter ZELF meerdere skeletten van onopgeloste problemen te hebben veroorzaakt, en heb ik wegens omstandigheden geen tijd of mogelijkheden gehad om dingen netter of beter achter te laten dan dit. Er dwalen nu dus enge zombies van unresolved issues in mijn stad rond, die maken dat ik steeds meer kans loop iemand tegen te komen die ik liever niet wil tegenkomen, mensen met wie het ongemakkelijk lullen zal zijn. En dit past zo vreselijk NIET bij mij. Meestal zorg ik ervoor dat ik netjes eindig, dat ik een probleem overwin, volledig afrond en uitpraat, dat ik me vrij voel overal waar ik leef,…

Nathalie S., happy birthday to you, old forbidden love and sweetheart. Weet niet waar en hoe je tegenwoordig leeft, maar vergeten zal ik je (verjaardag) nooit. Bedankt en sorry voor alles wat we vroeger (al dan niet) samen hebben meegemaakt Tadaa! Met spoed en op veler verzoek anders geformuleerd, en nu ook delen gewist, want overburen (wèl leuk, o.a. buurmeisje van de overkant) vonden dat ik de goden (lees: buren) niet moest verzoeken, zeg maar. Met andere woorden; internet is machtig en Julius laat zich censureren: Waarom lijkt het alsof ik nooit leuke buren heb? Waarom lijken MIJN buren altijd zulke saaie irritante mensen? Voorbeeldje: Ik dump net mijn vuilniszak aan de straat, ligt er onder het raampje naast mijn voordeur in de hal een kassabon van Dirk Van Den Broek met nog wat prijs-stickertjes en klein afval erbij. Geen idee wat het allemaal voor rommel is, maar het komt NIET bij mij vandaan. Sommige van mijn buren denken - for some strange reason - dat IK degene ben die *altijd* rommel op de hal laat slingeren. Zo van: "Hier, meneer Thyssen, houd uw rommel bij u!", terwijl het hier dus duidelijk gaat om een inschattingsfout: Ik zou NOOIT iets…

11 september heeft volgens mij de wereld vooral verbitterd omdat het concept zelfmoord-commando ineens echt blijkt te bestaan. Voorheen wisten we wel dat deze mensen bestonden, maar vooral uit speelfilms en verweggistan. Plotseling doen ze het ook echt, en dicht bij huis. 911 brengt die weggestopte lastige levensvragen onbewust voor ons naar de oppervlakte; Waarom bestaan wij? Waarom is er iets en niet niets? Heeft het zin om te blijven doen alsof het leven zin heeft? Waarom willen wij de dingen behouden zoals ze zijn, terwijl ze ten dode zijn opgeschreven? Wat hebben we eraan, als het toch allemaal voor niks is? Als we toch doodgaan, wat heeft het voor nut om ons druk te maken over dingen, om zorgvuldigheid te betrachten, om perfectie na te streven? Al sinds ik een beetje kon zien hoe het met de mens en het heelal in elkaar stak, heb ik een serieus diepgeworteld probleem met de vergankelijkheid van de mens, en de aarde. (ja wie niet?) Met de dood en eindigheid. Daar kun je niet voor behandeld worden, want het is geen ziektebeeld, het is empirisch realisme. Maar het is lastig, want het demotiveert en deprimeert.Zo heb ik soms momenten dat ik me…