Vaak heb ik mensen het bijna ongeloofwaardig stoere verhaal verteld over Robbie, de (half)broer van mijn vader, die onder andere een heuse juwelenroof heeft gepleegd toen hij in Zwitserland woonde. Oom Robert Manuel heeft zijn leven gebeterd, en daarom zagen we 30 maart op Nederland 1 bij de EO zijn verhaal op TV in een prachtige documentaire, 3 april is de herhaling. Allemaal kijken dus, want mijn oom is cool, en was dat als bandiet ook al, eigenlijk.Vlak vóór de grote juwelenroof heb ik daar in Zwitserland nog een paar keer gelogeerd trouwens, wel een aparte gedachte, ik was toen nog maar rond de 15 jaar jong ofzo. In de kelder van het huis werden turbo-motoren in auto's gebouwd, je auto kon dan een [RoMic Turbo] sticker krijgen (RoMic van Robert en Michel, een compaan bij de grote juwelenroof heb ik later begrepen). Ik herinner me dat Robbie daar op zolder onder andere een opgevoerde 27 MC bak in een verstopt knutselhok had staan, en dat hij me daar een keer betrapte toen ik ermee aan het zenden was. Achteraf zijn mij de bedoelingen van dingen die ik in dat hokje allemaal zag liggen een stuk duidelijker geworden...

Het schokeffect van deze truuk wordt alsmaar groter, omdat de kwaliteit steeds hoger is, en de foto's steeds meer echt lijken te zijn. Nog even en we kunnen online nepfilmpjes door onszelf laten schieten (als voorbijganger) van een uithangbord met een tekst die er nooit op heeft gestaan.Het leukste vind ik dat je zo'n nep-foto ergens online kunt dumpen, liefst anoniem, en de jpeg file de naam kunt geven van degene die het plaatje ooit per ongeluk ergens via images.google.com moet tegenkomen, en dat je op die manier een soort digitale versie van de message in a bottle veroorzaakt. De kans is erg groot dat je plaatje "eugenie_nijmeijer.jpg" ooit bij Eugenie aan zal spoelen... En hoe gevaarlijk Google ook zijn moge, ik denk wel dat het op die manier in positieve zin een moeder is die ons als soort bij elkaar houdt (of dus brengt), een moeder van de moderne sociale controle. Het niets ontziende oog van Google toont namelijk aan dat we allemaal maar mensen zijn, met dezelfde mensenwensen, en dezelfde mensenstreken, dat komt allemaal in de krant, van Googleland. Toen we heel vroeger nog maar 2 netten op TV hadden, kregen de programma's een bindende functie. Iedereen wist dat bijna…

True, I did create some cool things in my life so far. One of them is the truetype font used for the image on top of this page. It is actually based on my own handwriting. You can read the how and what of that font here. And here you see somebody calling it very sophisticated Some rich company's other Julius even got inspired by it. Unfortunately, as soon as your font is in the public domain, people tend to think it's theirs, like for example these guys, saying that "If you use this font, please link back to" them, while duh, of course they should be asking to link back to me. Well.. what are you gonna do about it? As long as the font carries my name, people know who created it, and the fact that so many are using it to print some fake written letters with it feels quite good. Taken from lockergnome:Most of us learned to write in cursive at the elementary level. By the time we develop our personal writing style, it's a combination of cursive, print, and whatever symbol we use for the letter Q. Why, it's enough to make your second grade teacher…

Een Suske & Wiske titel? Neen. Het is wat de werkelijk gevaarlijke gekken over mij denken te mogen vinden en zeggen. Of mijn huisarts mij door had verwezen naar een psycholoog, vroeg de bedrijfsartse mij vanmorgen. Nee, natuurlijk niet, bitch. Is maar goed ook, want die psycholoog zou nadien zelf in behandeling moeten, vrees ik "Die vraag kunt u trouwens beter aan andere mensen op mijn werk stellen" vulde ik aan. Zou ze dat ook noteren? vroeg ze zich vast af. Naaa, we schrijven wel op: "living in denial", a sure sign of mental illness. En zo gaan er weer enkele honderden uren loon verloren aan door een klein groepje (zich vervelende) mensen verzonnen bullshit, en komt er natuurlijk nooit meer wat terecht van goede radio.

Is this one of those talks where I get to participate, or one where I just listen?

Eindelijk dan toch. Dit is het eerste online bericht op een nieuwe manier. Aangezien het nu een stuk makkelijker is om berichten te plaatsen, is de kans groot dat jullie veel vaker iets van mijn handen zullen lezen. Hoera dus(?), want meer updates op een homepage die eigenlijk nooit als logboekachtig bekend had willen worden is natuurlijk altijd leuk. Nogsteeds zal ik het niet hebben over een 'blog' of 'weblog', dit is gewoon een podium waarmee ik me zal uiten hoe (vaak) en wanneer ik dat wil. De oudere berichten zal ik wellicht overgieten naar het nieuwe toe, en er is nog van alles aan deze pagina waar ik niet helemaal happy over ben, dus één en ander is nog flink aan verandering onderhevig, maar dat zien we vanzelf wel gebeuren... Ik verwijs om te beginnen even naar de speelfilm The Day After Tomorrow, die eind mei pas af zal zijn, maar waarvan the official site NU al dermate indrukwekkend is, dat je de twee trailers vanzelf ook even gaat kijken. Scary stuff, omdat het niet eens zo ver van de realiteit af hoeft te zitten, als je dit leest.