Ze schrijft dat het niet goed voor haar is. En dat het niet aan mij ligt, “echt niet.” Dat het niet goed voelt. “Dus als je me enigszins snapt en het beste voor me wilt kunnen we het hier gewoon bij laten hoop ik.” OK, daar moeten we het dan maar weer mee doen. Even slikken, doen alsof ik haar niet heel goed heb leren kennen, doen alsof ik haar niet mis, doen alsof ze niet bestaat, en op naar de/een volgende. Was ook eigenlijk allemaal too good to be true, acting out Back To The Future, cheating faith, gezien de leeftijd-differentiaal
Het kan maar zo dat ze over een paar weken ineens weer bij me aanklopt, per sms, in een geheel tegenovergestelde teneur. En dat we elkaar nog eens tegenkomen is ook allesbehalve uit te sluiten, afgaande op hoe ik haar heb ontmoet. Maar ik zal wel doen alsof ik denk dat haar niet contacteren gelijk is aan het beste voor haar willen. Wat natuurlijk niet zo is. Weet zij veel. Wat weten mensen ueberhaupt eigenlijk over de liefde? (Cue hier What Is Love? van Howard Jones, of Questions In A World Of Blue van Julee Cruise.)
Dankzij haar wel Dove Protecting Care shampoo ontdekt, trouwens. Wat een geweldig lekker spul is dat!

Nothing a 12-pack of chocolate Dreamers van Australian Homemade won’t cure (waarom noem je je als merk trouwens ‘Australian’ als je Dutch bent?)

En mocht jij, de jongedame in questie, dit lezen: Prove me wrong, dan haal ik het weg.