Gek, ik heb dat dus nog nooit gehad, die drang tot het gaan gooien met (of gaan rammen op) voorwerpen (of mensen) die niet mee willen werken. Misschien dat je het bij mij meer in de suggestieve, schriftelijke en/of verbale terreur moet zoeken. In de stalen zenuwen. Heb ook nooit begrepen waarom mensen mijn manier van domestic violence plegen dan als schadelijker of gevaarlijker lijken te beschouwen dan het gangbare stukgooien van borden enzo, ik bedoel, holy fuck, die paar goed uitgebalanceerde scherpe woordjes, doen die nou werkelijk zo’n pijn? Zo erg zijn ze bij mij nog niet eens, ze blijven toch altijd van redelijk niveau. Wel vaak typerend, dat diegenen die gaan slaan en hun controle op een bepaald moment verliezen dezelfde mensen zijn die in een ‘discussie’ dingen zeggen als:
“ik ga geen grenzen verkennen” of de treffende klassiekers:
“we gaan toch niet persoonlijk worden hè?” en
“daar ga ik niet over met je in discussie”
Nee, natuurlijk niet; Als je er wèl met me over in ‘discussie’ zou gaan, dan zou je die ‘discussie’ verliezen. Als er al sprake zou zijn van een discussie, want het gaat vaak om feiten en waarheden, daar kun je niet van winnen met fascisme. En omdat je eigenlijk wel weet dat je argumenten niets waard zijn verval je, nadat het GAME OVER is, in trappen, slaan en hardhandig dingen kapotmaken.
Wat zo triest is, is dat sommige mensen (ik zal geen namen noemen), nadat hun verlies duidelijk wordt, dan maar op een hele vreemde selectieve wijze ineens wèl ongewoon veel belang menen te moeten hechten aan een paar woordjes die ooit deel uitmaakten van een kort mailtje of bericht in een lullig forumpje ergens, terwijl dezelfde mensen tegelijkertijd geen enkele waarde menen te moeten hechten aan de evenzo belangrijke rest van mijn schrijven, aan mijn schriftelijk verweer (wat mensen toch echt altijd ontvangen als ze zich onredelijk gedragen). De kunst van het weglaten, zal ik maar denken?
Goed.. ik laat me weer even gaan, waarvoor geen excuses.