Gek, ik heb dat dus nog nooit gehad, die drang tot het gaan gooien met (of gaan rammen op) voorwerpen (of mensen) die niet mee willen werken. Misschien dat je het bij mij meer in de suggestieve, schriftelijke en/of verbale terreur moet zoeken. In de stalen zenuwen. Heb ook nooit begrepen waarom mensen mijn manier van domestic violence plegen dan als schadelijker of gevaarlijker lijken te beschouwen dan het gangbare stukgooien van borden enzo, ik bedoel, holy fuck, die paar goed uitgebalanceerde scherpe woordjes, doen die nou werkelijk zo'n pijn? Zo erg zijn ze bij mij nog niet eens, ze blijven toch altijd van redelijk niveau. Wel vaak typerend, dat diegenen die gaan slaan en hun controle op een bepaald moment verliezen dezelfde mensen zijn die in een 'discussie' dingen zeggen als:"ik ga geen grenzen verkennen" of de treffende klassiekers:"we gaan toch niet persoonlijk worden hè?" en"daar ga ik niet over met je in discussie"Nee, natuurlijk niet; Als je er wèl met me over in 'discussie' zou gaan, dan zou je die 'discussie' verliezen. Als er al sprake zou zijn van een discussie, want het gaat vaak om feiten en waarheden, daar kun je niet van winnen met fascisme. En omdat je eigenlijk wel weet dat je…