Waar ga jij?
Dat kreeg ik vanavond zomaar op mij afgevuurd, toen ik bij de kassa van een supermarkt vandaan kwam. Blijkbaar vanwege een stapeltje voetbalplaatjes dat ik in mijn handen had. Ik reageerde met: Waar ga ik wat? Dansen? Ten eerste spreek je iemand die duidelijk ouder en wijzer is dan jij niet aan met "jij", maar met "u", ten tweede mist er een woord in je vraag, je bedoelt "waar ga jij naartoe" of "waar ga jij heen", en ten derde gaat het jou helemaal niets aan waar ik naartoe ga. JIJ krijgt m'n voetbalplaatjes in ieder geval niet! Bijna even erg als junior tuig voor de Supert dat het probeert met "Meneer u moet mij de plaatjes geven!", wat ook vaak voor schijnt te komen. "U moet" geeft aan dat er iets raars aan de hand is in de nederlandse kinderziel. Tuthola in de telegraaf noemt het gezonde hebzucht. Tuurlijk heb ik zelf vroeger ook plaatjes gespaard, witte binnenkantjes van colaflesdopjes afwachtingsvol gechecked, betuwejam zegeltjes verzameld, tekstjes onder kroonkurken losgekrabt en het plastic autootje uit de cornflakes gehaald, maar dit soort agressief aanspreekgedrag? Hoe oud een lul ben ik aan het worden, dat zoiets me tegen gaat staan?