Zeventiger jaren in zeven minuten..
Mij schoten de eerste keer toen ik dit bekeek zowaar tranen in mijn ogen ergens tijdens Una Paloma Blanca. Waarom weet ik eigenlijk niet. Die indrukken zijn een te heftige reis in de tijd, denk ik.. Leuk gedaan door de mensen van de VPRO, zonder meer! Toen hadden kinderen nog geen DS met bluetooth in ieder geval, zat het speelgoed gewoon nog vol lood, en werden gaatjes gevuld met amalgaam.