Tekst: Julius B. Thyssen, in opdracht van Blvd

Het valt op: Zodra mensen ook maar iets met internet te maken hebben, lijkt er vrijwel geen seconde meer te verliezen. Met moeite konden Marc Maurer en de internet-god die ikzelf wel eens pretendeer te zijn dan ook wat uurtjes vrijmaken. Ik begeef me richting Eindhoven, stad van de Philibuster. Er zou een lunch voor me klaarstaan, want hij vond het keigaaf dat ik kon komen praten. Bij aankomst in de rijtjeswoning van The Maurer Family krijg ik meteen een rap in handen geduwd:

"The meaning of MC" - Marc Roland Maurer

Een heel wijs meisje verzekerde me ooit dat je het verschil tussen gekte en genialiteit kunt afmeten aan de mate van maatschappelijk succes. Ingenieur Marc (bouwjaar 1969) is succesvol, en dus ook Child.Joker.Genius: ‘The Child staat voor naïviteit, het onbekende aandurven, en The Joker staat voor de grappenmaker en de sluwheid, degene die het allemaal doorheeft,’ probeert hij mij uit te leggen, ‘en als je tegelijkertijd Child en Joker kunt zijn ben je Genius.’ Hij tekent me voor dat als je de letters C en J samenvoegt er een G ontstaat…

Volgens mij moet ik hem meer zien als kunstenaar in het leggen van verbanden die niemand ziet, dan als hoogleraar architectonisch ontwerpen.

Veel van wat hij vertelt gaat er bij mij ’t ene oor in en ’t andere uit, maar hij waarschuwde al dat zijn verhaal meestal erg moeilijk is over te brengen. Marc wil vooral science droppen. ‘Ik begon m’n studie met het plan om de gevestigde architectuur te vernietigen. Als ik klaar ben met het vak dan bestaat het begrip architectuur niet meer! Dat soort ideeën had ik veel meer dan dat ik nou mooie gebouwen wilde maken ofzo. Het is ook echt geen jongensdroom van me geweest om architect te worden. Mijn projecten zijn heel erg theoretisch. Ik ben nu met Geert Bos bezig een jongeheren-huis te ontwerpen. Voor skaters, met een ramp erin en een chilloutroom enzo. Dat is een grapje, misschien voor een advertentie van een skatemerk. Ik wil ook liever met mijn architectuur in skatemagazines staan dan in architectuurbladen.’ En dat klinkt natuurlijk helemaal te hiphop, maar hij wil er nu ook weer niet alles aan ophangen. ‘Voor mij is hiphop eigenlijk gewoon originaliteit willen bereiken en daardoor jezelf profileren. Je bent in dat getto en wilt er bovenuit steken, maar je wilt ook laten zien dat jij heel origineel bent. Je wilt je onderscheiden van die hele stront, in het getto de leukste thuis zijn.’

Zijn zachte g is Limburgs, want daar komen zijn ouders vandaan. ‘Ik heb altijd in Duitsland gewoond, maar ben geboren in Eindhoven. Ik dacht ik ga eens kijken hoe dat er uit ziet, helemaal niet echt met een interesse in de studie zelf. Toen keek ik wat je op de Technische Universiteit kon doen en dat bleek allemaal nerd-gedoe, helemaal niet kunstzinnig ofzo, dus ik dacht: nou dan maar architectuur, da’s nog een beetje cultureel, en dat is me heel goed bevallen.’

Samen met Tom Frantzen bracht hij reeds een stortvloed aan ontwerpen voort die stoelen op het door hemzelf verzonnen MC-ism. Hun mc-architecture leidde tot de bouw van Judoka-sportcentre DOJO in Born. Daar hebben ze allerlei judo-aspecten heel direct in het gebouw verwerkt. Zo moet je het gebouw verlaten om van de kleedkamer in de sporthal te kunnen komen, want volgens het judo-programma vindt er een transformatie plaats van gewoon mens tot stoere Judoka zodra men zich heeft omgekleed. En degene die tijdens het gevecht als eerste neergaat kan door een mooi strokenraam op vloerhoogte genieten van het grasveld dat buiten ligt.

Laat ik nou denken dat M.C. Music Conductor of Mike Controller betekende, maar het blijkt Master of Ceremony te zijn. In een film over rapmuziek en architectuur droeg Marc een pet met de M van Michigan en Tom een pet met de C van Chicago. Daarbij zijn de initialen van Escher ook M.C. en blijft E natuurlijk nogsteeds MC-kwadraat. Een MC Master Copied uiteraard bij ‘t leven, en hij sampled dan ook veel uit Escher-tekeningen. ‘Ik ben het wel een beetje beu dat iedereen zegt dat ik hiphop vertaal naar architectuur, dat is niet zo. Een Master of Ceremony is iemand die bepaalt hoe je dingen beleeft, en een echte architect is gewoon MC.’

‘Kijk, die Villa voor een Beastie-Boy, wat is dat nou, ja ik vind hem zelf wel mooi hoor. Ik heb hem in 1992 een keertje aan The Beastie-Boys zelf uitgelegd nadat ze hadden opgetreden in Paradiso, dat was heel leuk, hele aardige jongens. Ze vonden het gaaf, ik moest ze alles erover opsturen. Dat heb ik gedaan, maar natuurlijk nooit meer wat gehoord van die gasten.’ Als Beastie-Boy van de architectuurtheorie is hij naar eigen zeggen ook de ill van billding. Maar wel met een trouwring om. MAURER Engineering Architecture and Media is van Nicole en hem, maar nu wil hij samen met haar ‘een absoluut super elite bureau’ beginnen. En met een lach: ‘Rijk worden moet ik wel want Nicole wil heel veel geld aan kleren uitgeven.’ Geld wil hij vooral hebben om zijn ideeën te kunnen realiseren. Hij wil ook de muziekdraad weer oppakken en die Technics-draaitafels eindelijk eens kunnen kopen. In Duitsland blijkt hij hiphop op een radiopiraat gedraaid te hebben, versierd met komische sketches. ‘Eigenlijk wilde ik ook wel altijd cabaretier worden, maar ik wist niet hoe ik dat moest aanpakken.’ Dat wat hij wel aanpakte leverde hem onder andere een nominatie voor de NPS-cultuurprijs 1998 op, en met zijn Huis voor een autistische man won hij al de SKIN Design wedstrijd van the University of Manitoba (Canada).

Er is ook een soort walhalla voor ontwerpers op het internet in the making. Kunnen we daar straks allemaal broodroof op de architect plegen? ‘Nee, het is niet dat iedereen ineens een gebouw kan gaan ontwerpen via het web, het is een expert-system voor innovatieve architecten. Met hulp van een database wil ik de link leggen tussen dingen die de architect wil en dingen die mogelijk zijn. De architect van nu maakt een ontwerp, maar heel iemand anders gaat het bouwen, communicatie tussen die twee is er niet, en hoe kun je nou iets gaan ontwerpen als je niet weet of het gemaakt kan worden? De producenten bepalen nu de details en de architect is inkoper van onderdelen die op de markt zijn, consument dus, en ik wil geen consument zijn, maar ontwerper.’

Voordat ik eindelijk een keer correct hou doe kan zeggen, vertelt hij nog: ‘Maar eh.. als er zelfs al Virtual Reality modellen van je werk op internet staan, ben je als architect natuurlijk best wel bijzonder ja. Je hoeft ook niet het wiel opnieuw uit te vinden, maar je moet er wel je eigen draai aan kunnen geven. Dat is een beetje de insteek.’