Het schokeffect van deze truuk wordt alsmaar groter, omdat de kwaliteit steeds hoger is, en de foto’s steeds meer echt lijken te zijn. Nog even en we kunnen online nepfilmpjes door onszelf laten schieten (als voorbijganger) van een uithangbord met een tekst die er nooit op heeft gestaan.
Het leukste vind ik dat je zo’n nep-foto ergens online kunt dumpen, liefst anoniem, en de jpeg file de naam kunt geven van degene die het plaatje ooit per ongeluk ergens via images.google.com moet tegenkomen, en dat je op die manier een soort digitale versie van de message in a bottle veroorzaakt. De kans is erg groot dat je plaatje “eugenie_nijmeijer.jpg” ooit bij Eugenie aan zal spoelen…

En hoe gevaarlijk Google ook zijn moge, ik denk wel dat het op die manier in positieve zin een moeder is die ons als soort bij elkaar houdt (of dus brengt), een moeder van de moderne sociale controle. Het niets ontziende oog van Google toont namelijk aan dat we allemaal maar mensen zijn, met dezelfde mensenwensen, en dezelfde mensenstreken, dat komt allemaal in de krant, van Googleland. Toen we heel vroeger nog maar 2 netten op TV hadden, kregen de programma’s een bindende functie. Iedereen wist dat bijna iedereen die in de trein tegenover je zat de avond ervóór ook naar Van Oekel en Waldolala had zitten kijken, en ik mis dat gevoel. Soms, heel even, lijkt er zoiets op internet te bestaan. Langzaam maar zeker zal een Google ons dichter bij elkaar brengen. Men moet ons uiteraard ook weer niet TE dicht bij elkaar willen brengen, zoals met dat vreselijk enge TCPA gebeuren…