voor Klaas "wat dat aangaat" Wilting

Debuterend auteur heeft zich verkeken op

uit: "Una Meesterwerk Chaotica" ©1994

Pardon, mag ik u iets vragen?
      Dat doet u al.
Hoe eh.. wat bedoelt u?
      Door mij die vraag te stellen heeft u de vrijheid al genomen
      mij iets te vragen.
Oh.. Ja.. Eh.. Goed; heeft u misschien een horloge?
      Ja hoor, dat ziet u toch?
Kunt u me even de tijd geven?
      Best hoor...
Eh, nee, u begrijpt m'n vraag niet, ik vraag u om dé tijd, heeft u de tijd?
      Dat zeg ik toch, ik heb best even de tijd...
Eh.. ja nee, eh; Weet u soms hoe laat 't is?
      Eh.. soms wel ja.
Nu ook?
      Nu ook wat?
Weet u nú hoe laat 't is?
      Dan zal ik toch eerst op m'n horloge moeten kijken.
Wilt u dan voor mij zo vriendelijk zijn even te kijken?
      Dat wil ik wel hoor.
Zou u mij nu kunnen zeggen wat de juiste tijd is?
      Dat zou ik nu zeker kunnen, ja.
Waarom geeft u mij dan steeds de tijd niet?
      Hoe bedoelt u? Ik gééf u toch àlle tijd !?
Tsk ! Begrijpt u niet dat ik alleen maar wil weten hoe laat 't is?
      Oh dat begrijp ik best hoor, u wilt weten hoe laat 't is,
      en zo onderhand weet ik inderdaad hoe laat 't met u is.
Waarom vertelt u mij niet gewoon welk tijdstip u van uw horloge afleest?
      Omdat u mij dat niet vraagt.
Ik vraag u toch hoe laat 't is?
      Met wie?
Met wie wat? Hoezo wie? ! Ik vraag u gewoon hoe laat 't is!
      Nee, u vraagt enkel of ik WEET hoe laat 't is,
      en daar antwoord ik op dat ik dat inderdaad weet.
Als ik van iemand wil weten hoe laat of die 't heeft,
wàt moet ik die iemand dan anders vragen?
      Iets wat u het door u gezochte antwoord verschaft, lijkt me.
 Waarom geeft u mij niet gewoon meteen antwoord?
      Tot nu toe heb ik al uw vragen vrij snel beantwoord anders.
Hè kom, ik wil alleen maar even weten hoe laat 't is
en u geeft mij de tijd niet.
      Ik geef u anders volop de tijd om mij uw rare vragen te stellen.
Ik bedoel de KLOK-tijd, de tijd op dat klokje om uw pols, dàt
is de tijd waar ik naar op zoek ben !
      Moet u eens goed luisteren, wat wilt u nou eigenlijk?
De tijd !
      Ik heb de tijd voor u, dus wat zeurt u nou?
Wacht, nu heb ik u klem: U heeft de tijd voor mij, maar eh,
ik wil van u die àndere soort tijd, die van uw klok ja? NU !
      Hé eh hallo? Voor iemand die mij op straat tegenhoudt
      heeft u wel praatjes !
U wilt mij op deze manier gek-maken zeker hè? U bent gek !
      Nou zeg, u wordt bedankt, mij nog beledigen ook,
      ik weet niet waar u last van hebt, maar 't probleem zit bij uzelf.
Wacht, luister; U bent de enige hier en ik moet echt dringend weten
in welk tijdstip we zitten, ik vraag u vriendelijk hoe laat of u 't heeft
en u vertelt mij niet waar ik u om vraag. Waarom niet meneer, waarom??
      Wat bazelt u toch?? Tot nu toe heb ik u op al uw vragen
      een volledig antwoord gegeven...
Goed, op welk tijdstip bevinden wij ons nu?
      Bedoelt u òp welk of in welk?
Ja, dat weet ik niet, 't gaat mij om de huidige 
Centraal Europese tijd op uw horloge; Wat is die?!
      U wilt weten wat mijn horloge mij nu vertelt?
Hè hè, u heeft 't ook door ! Kom op, vertel !
      Zeg, dit vind ik geen stijl; u houdt me aan, beledigt me, en nou
      gaat u me nog bevelen geven ook? Wat beleefder mag ook wel hoor !
Oké, overnieuw; Kunt u mij alstublieft vertellen
wat u op dit moment van uw horloge voor tijdstip afleest?
      Oh ja hoor, dat kan ik best.
Eh..  Hè?

concept JT+HZ 1980, writing JBT

Simpelweg weg met Gewoon gewoon doen

Is u wel eens opgevallen, dat iedereen die 't woord gewoon gebruikt,
het heeft over iets wat juist niet gewoon is? Het woord gewoon
lijkt onder gewonen een gewoongoed geworden. Heel gewoon
is dat gewoon bepaald niet bedoeld gewoon. Meestal gebruikt hij/zij
het gewoon om iets, wat juist absoluut niet zo gewoon is, te verbergen.
Is gewoon normaal? Of kan je 't gewoon niet uitleggen?
Iets wat juist heel moeilijk in de mond ligt,
een onderwerp waar een taboe op rust, is al gauw gewoon.
Gewoon gebruik van gewoon zou kunnen zijn dat je spreekt
van levende wezens die ergens fijn wonen, dan is er sprake
van een gewoon. Zoals je het bij zeuren over gezeur hebt,
heb je het bij wonen over gewoon. Iedere gemeente
bestaat zo eigenlijk uit gewoon. Gewone gemeentes.
Mwoa, gewoon?  Geen gezeur, gewoon een goed humeur !   Kijk;
iedereen liegt gewoon, want 't is nooit zo gewoon als 't lijkt.
Gewone gewoonten om gewoon te gebruiken strepen zichzelf
dus gewoon simpelweg weg. Gewoon kan derhalve worden gezien
als ongewoon non-existent. Als gewoon eigenlijk gewoon
ongewoon betekent, is er dan ooit nog wel sprake
van 'n gewone gewoon? Of van een ongewoon gewoon?
Waarom ik dit schrijf? Nou gewoon, gewoon hè?

met dank aan Simon (pension Hortus '87)

Stront met de zaak

voor Tom Zoet en Jerre

uit het bekroonde IK GA JE STEKE oeWEETJE ©1991 JT

KOOS DE PETAT ALBERTS OF KOOS ALBERTS DE PETAT?